DR.G.JAYARAMAN: THE VOICE FOR THE VISUALLY CHALLENGED

                                                                                                   

DR.G.JAYARAMAN:

THE VOICE FOR THE VISUALLY CHALLENGED

Written by Latha Ramakrishnan

Dr.G.Jayaraman

13.05.1934 – 25-09.2012

[Dr.G.Jayaraman, retired Professor, Department of English, Madras Christian College, Chennai & Founder-President, Welfare Foundation of the Blind]

Visually as well as orthopaedically challenged since his childhood, yet with grit and determination he became a well educated person and his qualifications included a double M.A., PGDTB, PGDTE, BGL, Diploma in TAXATION and also in INDIAN MUSIC, thereby showing others that visually handicapped could indeed study well and become contributing citizens of the society.

Born as any normal child he lost his eye-sight at the age of eight due to some ailment and at the age of fourteen he lost his leg in an accident. Yet, realizing the need for education his father arranged for his being taught at home and then studying VIII Std at Poonamallee and passing the University matriculation Course he then joined the Madras Christian College and completed PUC, BA and MA. After securing an M.A in English from the prestigious Madras Christian College in Tambaram, Chennai he went to the Perkins Institution affiliated to the Boston University for undergoing the Special Teachers’ Training for teaching the visually challenged.

He was the first one in the whole of India to serve as Supervisor in a Rehabilitation Centre for a period of three years and then got a job in Madras Christian College.

He served in Madras Christian College for more than two decades, teaching English and it was during his tenure that he brought into being the Readers’ Service Wing which tried its best to bridge the gap between the sighted and the visually challenged by enthusing the sighted to learn Braille and write at least one printed book in Braille.

Dr. Jayaraman had always been instrumental in bringing into being many innovative initiatives towards creating awareness about the plights and potentials of the visually challenged.

He had been instrumental in bringing into being several Organizations Of and For the Visually Challenged.

In 1991 he founded the WELFARE FOUNDATION OF THE BLIND  which has educated visually challenged persons holding key posts in t and the Organization has been conducting awareness exhibitions and seminars and also publishing books by way of highlighting the plights and potentials of the visually challenged.

Some of the books penned by Dr.G.Jayaraman are:

1] Schools for the Blind in Madras State.

2] Distance Education in the Education in the Education of the 

    Blind[for IGNOU Project]

3] Vision[a short novel]

4]Kaanaadha Ulagil Kelaadha Kuralgal[Unheard Voices of the Non-Seeing World] – Two volumes in English and Tamil, comprising essays highlighting the problems and challenges faced by the visually challenged since the time of birth.

5] Kannoettam[Viewpoint] – a collection of short-stories in Tamil

6] Mozhipeyarppin Savaalgal[The Challenges of Translation] – Co-translator of essays on the various aspects of translation – from English to Tamil.

Dr. Jayaraman was very much interested in writing tales for children. When he was a young boy he had won prizes in short-story competitions for children conducted by the magazine called KANNAN. More than fifty stories written by him had been published in the same magazine and in 1956 he won the First Prize in the novel competition held by the same magazine.

In the recent years too he had penned a few books for children. MY DEAR CHINNOO is one such having his pet-dog as the chief protagonist! SANDAI VENDAAM NANBARGALE – DON’T FIGHT, BE FRIENDS  has little stories written by him both in English and Tamil, which thus proves useful for learning how to translate a piece of work.

Can the visually challenged be creative writers? Can they write literary works? This was the theme of Dr.Jayaraman’s P.hd dissertation. Based on extensive research and documenting them Dr.Jayaraman had succeeded in proving in his P.hd dissertation titled THE EFFECT OF VISUAL HANDICAP ON CREATIVE WRITING that the visually challenged could excel in literary field.

A friendly, unassuming person, kind-hearted and socially conscious Dr. Jayaraman was wel-versed in Carnatic Music and in playing Flute.

To encourage  the differently-abled and also the employers to give jobs to the handicapped, realizing the fact that the physical impairment is no great hurdle when one has the will, our government has been giving National Awards in the field of the Welfare of the Handicapped since 1969. Separate awards are presented to the outstanding Visually Challenged, Hearing and Speech Impaired, Orthopaedically challenged and also mentally challenged and leprosy cured employees and to those employers who give jobs to such persons. In the year 1992, in recognition of his  yeomen service the Government of India had bestowed on him the prestigious National Award under the category ‘Best Handicapped Employee.

His beloved wife Mrs. Vasantha has always proved to be his pillar of strength and support and so do his two daughters and a son.

Dr.Jayaraman had great vision of a better tomorrow for the visually challenged and he worked towards realizing it throughout his life with passion and dedication.

Given below are excerpts from a face-to-face session I had with him some time after the National Award For Best Handicapped Employee was bestowed on him , in which he had spoken at length about the ways and means of finding  a better tomorrow for the visually challenged and the way he had the challenge of life.

·                                   Were you born blind? What was its impact on your childhood and school days? On Education, as a whole?

When I was eight years old I lost my eyesight due to Optic-a-trophy wherein the eye-veins turn dead and information will not go from the retina to the brain. I was too young to feel the impact of the loss then. But, I knew what sight meant. Only at the age of ten the realization that I was missing education struck me. I started thinking of Education but I could not get admitted into the School in which I was a student before losing my eye-sight. After turning blind, for ten years I was without education. But, with the help of my father I gained knowledge. He helped me overcome my sadness, loneliness, My sisters, brothers – my entire family helped me. Father would even bring home students of my age to chat and interact.

It was in 1955, when I was 21 years of age that I joined Poonamallee Government School For The Blind. The highest was VIII Std then. I passed that and also passed Music Higher Examination in Flute. For one year I studied in Seva Sadhan IV Form. Then I passed Matriculation privately and joined Pre-University Course in Madras Christian College. Mine was the First Set to do P.U. Earlier there was Intermediate. In P.U everyone would have to do Science and Arts. There was no practical exams. To write exams I had to go to the University and write in the presence of the Registrar. Only two visually challenged persons wrote in my time. The college authorities would appoint the scribe. I usually finished my paper 15 minutes ahead of the stipulated time and then revise.

·                                   Who assisted you in your Studies?

Family alone helped me in my School Education. In P.U.C a lot of help came from the college. It was then that they started Readers Service for the Blind. Recorded lessons were not available then. Mr.Stanley.S.Dhaaraj learnt Braille and transcribed books. Initially the college hesitated whether I could be admitted in Science Group. But, they were willing to take a chance. We even conducted Braille classes to the seeing persons at the end of which they should transcribe one book each. It was at that time that we started the Braille library also. Initially there were fifty books. Then, with the help of foreign aids that multiplied into 1000 and now the college has 8000 and odd Braille Books.

·                                   After College?

After finishing M.A. I won a Full-Bright Scholarship and went to USEFI – United States Education fund for Indians – recommended by the National Association Of the Blind, Bombay. Perkins School for The Blind, Boston University also offered me a scholarship. As teacher of the Blind I worked there between 1963-65 and also acquired a Diploma in Special Education Of The Blind. There was a Competition – Henry Holmes Prize for The Best Thesis Of The Year. It was conducted on an international level and I wrote on Schools For The Blind In Madras State and won a prize for that. Then, I spent sometime in England as British Council visitor during which time I visited various Institutions.

Afterwards I came back to India and worked in ‘School for The Blind’ in Palayankotai for some time.

·                                   How was your life in India then?

Not so bad – so to say. Rehabilitation Centre for the Blind was started towards the end of 1965. I worked there for three years. I was the first superintendent there. in 1969 I joined Madras Christian College and was there till last month.

·                                   What induced you to work for the cause of the Blind?

When I was a student in Madras Christian College one Mr.Robert Bridges, himself a visually challenged person, was the Director Fro South East Asians’ Office – a American foundation for the Overseas Blin d. we had invited him to M.C.C. that time he asked, “ So, you’ve come up. Now, what will you do to the rest?”. So, I took up Teaching Course. But, realizing soon that teaching alone was not enough I went to the Rehabilitation Center. Its aim was to get people who became blind in their adulthood and refit them in their old jobs. To cite an example, Mr.Sundararajan was a teacher in Thuvaraiman. Then ‘Vitreous Hemorrhage turned him blind. He was the eldest son and the family spent everything on him. He attempted suicide. At last he came to the Rehabilitation Center, took training and worked in a ‘Day School For The Blind’ and was placed in a post similar to the one that he was holding before he lost his vision.

‘National Association of the Blind, Bombay increased my interest in doing something constructively towards the welfare of the visually challenged. At the Second all India Conference in 1959, I was one of the youngest delegates. Senior representatives welcomed me whole-heartedly and inspired me greatly. The model of Madurai Center was in South East Asia itself. I wanted to do something really new. I brought into being the concept of ‘Day Schools’ as against the residential system of schooling.

·                                   Why Day-School?

True, Residential system has its own advantages – like, for example, there are special teachers, but its greatest disadvantage is ‘seggregation from the society. Society looks at the visually challenged as at a stranger, an inferior. The visually challenged comes out of school with confidence, but the society treats him with suspicion. He has not learnt to mingle with the society, mix with people. So, he gets angry with the society. Further, in residential schools segregation between the two genders is so great that it breeds unhealthy attitude towards the opposite sex. But, in Integrated Education a visually challenged can benefit only on three conditions. Family should respond to him positively. Teachers should also respond. And the student should be above average, for, the teachers can’t give him or her any kind of special attention.

So, we worked out something in-between. Specialization is a must but segregation should be avoided.

Another factor is that, for Day Schools sufficient number of visually challenged students should be in one place. We found that 1% of the population in every State are Blind. So, we went around for taking statistics and within two days we were able to locate fifty students. With them we started a School and brought them by a rickshaw. Schooling was free. Lunch should be provided by the parents. We got a small grant for this project. Students came from home, learnt and went back. They were happy. In the first year itself it was a great success. More and more students came, but sadly, due to lack of funds we have to close it and sent the children to other schools. Yet, our experiment did bear fruit. Madurai Government School for The Blind was the result of it. But, the Government converted it into a Residential School. In Bombay Mahalakshmi Trust had started a Day Care School for the visually challenged children.

“Generally we found out that all projects for the visually challenged were run by seeing persons and we felt that the visually challenged should organize themselves and voice their demands and problems. As a result, in New Delhi the Blind Graduates’ Association was started. That later led to the National Federation Of The Blind in Madras. Tamil Nadu Association Of The Blind was also started. Mr.K.M.Ramasamy, Asir Nallathambi and myself were founder members of it. From 1969-76 we were all together. Afterwards, due to my physical inability I resigned from Tamil Nadu Association Of The Blind.

“In 1974 Tamil Nadu State Conference took place which was attended by the then Chief-Minister  Mr. Karunanidhi. Free bus-passes and one school for the visually challenged in each district were assured by the State Government. But, the free-pass facility was implemented during M.G.R’s tenure.

“All the while I was deeply involved in Students’ Service For The Visually Challenged. On an average 20 visually challenged students benefited every year by this scheme and today most of them are employed. In 1980 I joined the National Federation Of The Blind and was its vice-president for one term. Now I am the Founder-President of Welfare Foundation Of The Blind, which has visually challenged educated persons in key-posts. We conduct Awareness Exhibitions in and around the city of Madras to educate the public regarding the plights and potentials of the visually challenged. So far, with the help of philanthropists and welfare organizations like the Loins’ Club we have conducted some ten or more of such exhibitions. And, in Informex, the prestigious exhibition conducted by  the University of Madras our stall had won the First Prize.

·        What is your reaction to the National Award coming your way?

I consider it a recognition and acknowledgement for the cause of the visually challenged. At the same time I have several observations to make:

Concessions like Tax-Free, Tax-Exemption, Interest-Free Loans, Priority Supply Of Raw-materials, Priority Purchase of finished Products etc., should be made available to them.

Award for the best employer should be based on total wage bill rather than the number of visually challenged persons employed. This would induce the employers to give higher posts to the visually challenged.

Dr. Jayaraman had quite a lot of concrete points and observations to make on each and every issue pertaining to the well-being of the visually challenged. He firmly believed that if the various organizations working for the cause of the visually challenged  in Tamil Nadu come together and work on a common minimum programme better results would be surely achieved in rehabilitating the visually challenged and securing their rights. Awareness programmes are very essential, held he and he used to say with great emphasis that the Media should create a positive image about the visually challenged and not a negative and unscientific one.

He was deeply concerned about the plights of visually challenged women. “Their problems are multiplied because of the fact that they are women and visually challenged”, he would point out and proceed to explain, saying, “ For them mobility is restricted for they need dependable persons to move about. Access to Education is also restricted. Parents do not take enough care and interest to marry them off. Men marry them for their money and harass them. They are exploited by men in various ways. Women’s Organizations have not taken up their cause in right earnest. I wish with all my heart that someone does research on the conditions of visually challenged women in Tamil Nadu, India and the World.

“My Life-time ambition is to make Tamil Nadu a really progressive State in the welfare of the visually challenged” – so Dr. Jayaraman would often observe, and it remained his vision and mission throughout his life. And, on behalf of all the visually challenged he had this message to put across: We Need Empathy; Not Sympathy”.

0

Dr.G.Jayaraman – a brief profile

Dr.G.Jayaraman 

– a brief profile

                                                           13.05.1934 – 25-09.2012

[Dr.G.Jayaraman, retired Professor, Department of English, Madras Christian College, Chennai & Founder-President, Welfare Foundation of the Blind]

Visually as well as orthopaedically challenged since his childhood, yet with grit and determination and with the able support of his father Dr.G.Jayaraman had educated himself, doing well in his studies, thereby showing others that visually handicapped could indeed study well and become contributing citizens of the society.

Born as any normal child he lost his eye-sight at the age of eight due to some ailment and at the age of fourteen he lost his leg in an accident. Yet, realizing the need for education his father arranged for his being taught at home and then studying VIII Std at Poonamallee and passing the University matriculation Course he then joined the Madras Christian College and completed PUC, BA and MA. After securing an M.A in English from the prestigious Madras Christian College in Tambaram, Chennai he went to the Perkins Institution affiliated to the Boston University for undergoing the Special Teachers’ Training for teaching the visually challenged.

He was the first one in the whole of India to serve as Supervisor in a Rehabilitation Centre for a period of three years and then got a job in Madras Christian College.

He served in Madras Christian College for more than two decades, teaching English and it was during his tenure that he brought into being the Readers’ Service Wing which tried its best to bridge the gap between the sighted and the visually challenged by enthusing the sighted to learn Braille and write at least one printed book in Braille.

Dr. Jayaraman had always been instrumental in bringing into being many innovative initiatives towards creating awareness about the plights and potentials of the visually challenged.

He had been instrumental in bringing into being several Organizations Of and For the Visually Challenged.

In 1991 he founded the WELFARE FOUNDATION OF THE BLIND  which has educated visually challenged persons holding key posts in t and the Organization has been conducting awareness exhibitions and seminars and also publishing books by way of highlighting the plights and potentials of the visually challenged.

Some of the books penned by Dr.G.Jayaraman are:

1] Schools for the Blind in Madras State.

2] Distance Education in the Education in the Education of the 

    Blind[for IGNOU Project]

3] Vision[a short novel]

4]Kaanaadha Ulagil Kelaadha Kuralgal[Unheard Voices of the Non-Seeing World] – Two volumes in English and Tamil, comprising essays highlighting the problems and challenges faced by the visually challenged since the time of birth.

5] Kannoettam[Viewpoint] – a collection of short-stories in Tamil

6] Mozhipeyarppin Savaalgal[The Challenges of Translation] – Co-translator of essays on the various aspects of translation – from English to Tamil.

Dr. Jayaraman was very much interested in writing tales for children. When he was a young boy he had won prizes in short-story competitions for children conducted by the magazine called KANNAN. More than fifty stories written by him had been published in the same magazine and in 1956 he won the First Prize in the novel competition held by the same magazine.

In the recent years too he had penned a few books for children. MY DEAR CHINNOO is one such having his pet-dog as the chief protagonist! SANDAI VENDAAM NANBARGALE – DON’T FIGHT, BE FRIENDS  has little stories written by him both in English and Tamil, which thus proves useful for learning how to translate a piece of work.

Can the visually challenged be creative writers? Can they write literary works? This was the theme of Dr.Jayaraman’s P.hd dissertation. Based on extensive research and documenting them Dr.Jayaraman had succeeded in proving in his P.hd dissertation titled THE EFFECT OF VISUAL HANDICAP ON CREATIVE WRITING that the visually challenged could excel in literary field.

A friendly, unassuming person, kind-hearted and socially conscious Dr. Jayaraman was wel-versed in Carnatic Music and in playing Flute. In the year 1992, in recognition of his  yeomen service the Government of India had bestowed on him the prestigious National Award under the category ‘Best Handicapped Employee.

His beloved wife Mrs. Vasantha has always proved to be his pillar of strength and support and so do his two daughters and a son.

Dr.Jayaraman had great vision of a better tomorrow for the visually challenged and he worked towards realizing it throughout his life with passion and dedication.

MAY HIS SOUL REST IN PEACE AND MAY HIS DREAM COME TRUE.

WEIGHED DOWN BY A DIFFERENT KIND OF DOUBLE BURDEN - A face-to-face session with K.B.GEETHA, SECRETARY, WELFARE FOUNDATION OF THE BLIND

WEIGHED DOWN BY A  DIFFERENT KIND OF DOUBLE BURDEN

 - A face-to-face session with 

K.B.GEETHA, SECRETARY, WELFARE FOUNDATION OF THE BLIND

some POINTS TO PONDER  on the status of  VISUALLY CHALLENGED WOMEN

By

Latha Ramakrishnan

Writer-Translator, Treasurer, Welfare Foundation of the Blind

Recently we have celebrated the Centennial of Women’s Day. It is indeed a noteworthy day. And, no doubt Women’s social status has increased down the years. But, is it wholesome? The question persists. For, woman is still treated as a secondary citizen and a consumer object by the Mass-Media which can do a significant lot towards changing the social outlook and attitudes regarding women and their uplift. Day in and Day out we get these ‘run on the mill’ roles of women – the ever vulnerable and gullible; the all-sacrificing and the all loving. And, we get the other extremes too, the avenging women and the arrogant modern women. When it comes to the Literary World we have quite a number of men posing themselves to be the harbingers and active supporters of women’s emancipation but who consciously and constantly dictate the dos and don’ts of women, never allowing them space to think for themselves and act on their own.

This unenviable situation is all the more persistent in the case of visually challenged women. The Media do not pay them attention except only very rarely, when suddenly they feel the need to pose as socially conscious and sensitive. The visually challenged men get jobs and even sighted life-partners and are considered as the bread-winners of their respective families and in their work-spots but the same is not the case with visually challenged women. There are quite a number of visually challenged women studying in colleges but there are just one or two hostels for them even in the cities. If they stay in the usual Hostels for women they have to struggle a lot facing hostility and sarcasm from their room-mates or fellow women in the hostel. Even those sighted women who are endowed with a friendly disposition and a helping nature cannot be of much help to their visually challenged counterparts, caught up as they are in the vicious cycle of the competitive world.

When things remain so, leaving much to be desired, where lies the solution?

“It is not enough if we get opportunities for higher education. We should get sufficient job opportunities and also the society should be sensitized and made aware of the plights and potentials of the visually challenged”, says Ms.Geetha, an enterprising young woman in her thirties who despite her visual impairment has a Diploma in Music teaching and a Degree in Music from the University of Chennai. She is yet to get a job. I was in a Tele-Marketing job for some time but the owner was intent on cashing in on my visually challenged state of being and hence I quit”, says she and points out that there are many visually challenged graduates and post-graduates in Music whose services can be availed by government –run and private-run FM channels. “ I have a good voice and clear pronunciation. I can have the scripts ready in Braille and read it out flawlessly. Of course, initially I may falter and fumble on a few occasions. But, then this happens even to normal persons newly appointed. Isn’t it so?” asks she.

She is not all that pessimistic about the uplift of the visually challenged women down the years but she feels sad to note that in the Legislative Assemblies of the State and Central Government there are no visually challenged representatives.

“Even when we speak of the reservation within the 33% reservation for women we only think of the caste-based and class-based marginalized groups but do not give a thought about the differently-abled which is indeed sad”, Geetha points out. Women’s Groups which strive for the uplift of women have never cared to focus on the differently-abled women, especially the visually challenged which hurts us, says Geetha in an emotionally charged voice.

A bright girl Geetha has a flair for writing and she knows Tamil, English and Hindi too. She is grateful to her family comprising her father, mother, elder sister and her son for their unconditional encouragement and support but all the same Geetha wants to stand on her own legs, sharing the financial burden of her family and also be a contributing citizen to the society. She has a flair for writing and she wants to write articles and books highlighting the plights and potentials of women in general and the visually challenged in particular. “So, you are a full-time writer. I too want to be one such”, said she. Let some publisher or FM channel or even AIR come forward to give this enterprising young girl a new lease of life.

0

சிறுகதை தொலை குரல் தோழமை குழல்வேந்தன் [டாக்டர்.கோ.கண்ணன்]

சிறுகதை

தொலை குரல் தோழமை

குழல்வேந்தன்

[டாக்டர்.கோ.கண்ணன்]

 இது கனவா? இல்லை நனவா? வெற்று பிரமைதானா? அசரீரியின் ஆளுமைப்பெருங்குரலா? விண்ணகதேவதையின் அழைப்பொலியா?     விடை தெரியா கேள்விகளே இவனைத் திக்குமுக்காடச்செய்தன பாவம்.  அழைத்த குரல் குழைவில் அவனது உள்ளமும் உடல் தானும் ஒரு நாளும் அனுபவிக்காததொரு புத்துணர்ச்சியையும் புளகாங்கிதத் தையும்  அடைந்ததென்றால் அதற்கானதொரு காரணமும் இல்லாமல் இல்லை.

ஆம்! அந்தஅனுபவம்! அது அப்படித்தான் இருந்தது.  இவனுக்குள்  (இன் னும் ஓரிரண்டு நாட்களில் நெடுந்துயில் கொண்டுவிடப் போகி றோம்) ”இனி நம் குஞ்சு குழுவான்களின் கதி, வாழ்க்கைத் துணைவியின் விதி, நட்பு வட்டம், நேசித்த நேசிக்கப்பட்ட முகங்கள்,  என உறவுகளுடனான நம் கண்ணாமூச்சியாட்டம் முடிந்துவிடுமோ?செவி நுகர் கனிகளென தேடித்தேடி தொகுத்து வைத்திருக்கும் இசைப்பேழைகளில் சிலவற்றை யேனும் கேட்க முடியாதோ? மிகுந்த  விருப்பத்தால்  வாசிக்கவென ஆசையாசையாய்  தேர்ந்தெடுத்து வைத்துள்ள  புத்தகங்களை வாசிக்க முடியாமலேயே  நம் உடல்கூட்டிலிருந்து உயிர்ப்பறவை பறந்து விடுமோ?” என்ற ஏக்கம் நிறைந்த  எண்ணங்கள்  அலை அலையாய் இவனது உள்ளக்கடலில்  இருந்து மீண்டும்மீண்டும் ஞாபகத்திரையில் மின்னல் கீற்றென ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்தன.

காரணம், அவனது படுக்கையைச் சுற்றி இருந்த மருந்து சீசாக்களும், அவனுடைய தலையணைக்கு அருகில் வைக்கப்பட்டிருந்த வண்ண வண்ணமான மாத்திரைப் பொட்டலங்களும், அவ்வப்போது அவன் பாதி மயக்கத்திலும்  விழிப்பு நிலையில் இருந்தாலும் உட்கொண்ட மாத்திரை மருந்துகள் காரணமாக  தூங்கியும் தூங்காமலும் அந்த மருத்துவமனையில் உட்பிரிவு நோயாளியாக இவன் கழிக்கும் அந்த அனுபவம் இவனை இப்படி யோசிக்கவைத்தது.  நான்கைந்து நாட்க ளாக வழக்கத்துக்கு மாறாக இவன் கடும் காய்ச்சலில் வீழ்ந்து கிடக்க, மருத்துவமனையும், அந்த மருத்துவமனையெங்கும் ஒலிக்கும் நோயாளிகளின் விதவிதமான அரற்றலும், மருத்துவரின் கட்டளையை சாவி கொடுத்த  எந்திரம்  போல அவ்வப்போது நிறைவேற்ற இவனுக்கு மாத்திரை மருந்துகளை அளித்தும், இவனது விருப்பத்துக்கு மாறாகக் கட்டாயமாக இவனுடைய உடலுக்குள் ஊசிகளை செலுத்தியும் மருந்துகள் கலந்த குலுக்கோஸ் திரவத்தை செலுத்தியும் செல்லும் செவிலியர்களின் செயல்களும் இவனை குழப்பத்திலும் கலக்கத்திலும் ஆழ்த்தின. டாக்டரின் அறிவுரையையும், நண்பர்களின் ஆலோச னையையும்,உறவினர்களின் வேண்டுகோளையும் புறந்தள்ளி   தன்னை மறந்து முந்தின நாள் இரவு வெகுநேரம் கண்விழித்து வாசித்துக் கொண்டிருந்த புத்தகத்தின் பக்கங்கள் விரிந்துகிடந்தன இவன் மார்பின் மேல். அந்த புத்தகத்தின் ஆளுமையால் விளைந்த பாதிப்பாக இருக்குமோ இது? 

  
விழித்தும் விழிக்காததோர் நிலையில் அழைத்த குரல் யாருடையதாக இருக்குமென அவனுடைய செவிகளும் மூளையும் அவன் அறிந்த உறவினர்கள், நண்பர்கள், அலுவலக ஊழியர்கள்,  பழகிய அண்டை அயலாரென ஒவ்வொருவரையும் யாராக இருக்கலாம்? யாருடைய குரலாக இருக்கும்? என   நினைவுக்கு கொணர முயன்று யார்  என அறியமுடியாமல் யோசித்து யோசித்துக் குழம்பித்  தோற்றுவிட்டன. 
அழைத்த குரலோ பனிக்குழைவின் குளுமையையும்,  கேட்ப்போரை வசீகரிக்கச்செய்யும் கருணாமிருதசுவைபொழியும் மாயாமாளவ கௌள வத்தின் இறுக்கத்தையும், கம்பீரநாட்டையை நாயனத்தில் தேர்ந்த கலைஞன் வாசிக்க, அதனைக் கேட்டு   அனுபவிக்கும்போது நல்ல இசை இரசிகன் ஒருவன் அடையும் பேரின்பத்தையும் ஒருங்கே அளிக்கத்தக்கதாக இருந்தது. 

{உன்னையே வென்றவன் நீ! மரணக்கன்னியை வெல்லமுடியாதா உன்னால்? விழித்தெழு; புறப்படு; விதியின் விளையாட்டை எத்தி எரி;
உள்ளத்தில்உறுதிகொள்; எழுத்தைத் தவமாக்கு; காலம் போற்றுக.
கவலையை மாற்றுக.}

ஒலித்த குரலில் உள்ள கூற்றின் ஆழமும் நுட்பமும் இவனுக்குள் இருந்த தளர்ச்சியயும்  சோர்வையும் நீக்கி ஊூக்கத்தையும் புது நம்பிக்கையையும் அளித்தது. அழைத்த குரலின் இனிமையும், நேசமும், மென்மையும்,  அந்தக் குரலுக்கே தனித்திருக்கும் இரக்கத் தன்மையும் இது நிச்சயம் ஒரு ஆடவனுடையதல்ல என்பதை உறுதி படுத்தியது இவனுக்கு. 

அப்படியானால்! {பாபுவின் மோகமுள்தனைக் களைந்த  யமுனாவா? இல்லை! அரவிந்தனின் அகத்தே குறிஞ்சி மலராய்ப் பூத்த பூரணியா?அப்படியும் இல்லையே! கங்கை வெள்ளத்திலே சங்கமித்து தன்னை புனிதமாக்கிக் கொண்ட கங்காதானா?நிச்சயமாக இல்லையே! கடல் நீரில் மூழ்கிக் கழுவாய் தேடிய கருத்தம்மைதானா? சாத்தியமில்லையே!  முறிந்த சிறகாய்  உறங்கிய செல்மாவா?ஊஹூம் இல்லை, இல்லை! 

 
மேலே சுட்டிய நிலையான சிருஷ்ட்டிக்   கதைத் தலைவியரிலும் அந்த நங்கையின் பனிக்குழைவுக் குரலையோ, மனிதநேயமும் சொற்க ளுக்குள் அடக்கவியலாத தோழமையின் வெளிப்பாட்டையும் கண்ட தில்லை இவன். அந்தக் குரலில் இருந்து எழும்பிய நாதவெள்ளம் இவனுடைய ஆத்தும தாக விடாய்தனைத் தீர்க்கும் பேரருவியின் குளுமையைக்         கொண்டதாய், ஆலைய மணியின் அருள்ஓசையாய், ஒலிக்க ஒலிக்கத் தெவிட்டாதத் தீங்குரலின் தெய்வீக அழைப்பு மொழியில் இருந்ததால்  திக்குமுக்காடிப்போனான் இவன்.

எத்தனை விந்தையான அனுபவம் இது? இது எப்படி நடந்தது?ஆம் நேசம் மிக்க அந்த கவிதாயினியின் தீங்குரலென்பதனை இவனுடைய செவிகள் இவனுடைய மூளைக்கு நொடிக்கும் குறைவான நேரத் திலேயே அடையாளப்படுத்திவிட்டன. இவன் எழுதிய  கவிதைகளே இவனுக்கும் அந்த கவிஞருக்கும் இணைப்புப் பாலமாயின. எழில்மதி என்கிற பெயரில் முகநூலிலும் திண்ணை, வார்ப்பு, கீற்று, சொல்வனம் உள்ளிட்ட   இணையதளங்களிலும் எழுதப்பட்ட இவனுடைய  கவிதை களுக்கு இரசிகையான  அந்தக் கவிதாயினி  அவ்வப்போது இவனது படைப்புகளை வாசித்துவிட்டு அளித்த பின்னூட்டங்கள் இவனை மேலும் மேலும் எழுதத் தூண்டின.  இவனும் சளைக்காமல் மிகுந்த ஆத்தும தாகத்தோடு எழுத தொடங்கினான்.

முதலில் கவிதைகள் மட்டும் எழுதிக் கொண்டிருந்தவன் அந்த கவிஞரின் ஊக்கத்தாலும் உற்சாகத்தாலும் இவன் எழுத்தை வரமெனவும் தவமெனவும் நம்பி வெவ்வேறு வகை படைப்புகளையும் புதுப்புது கண்ணோட்டங்களோடும் மற்ற படைப்பாளர் சிந்திக்காத கோணங்களிலும் புதுப்புது கருக்களைத் தேர்ந்தெடுத்தும்  எழுதலாயி னான்.   காலப்போக்கில் இவனுக்கும் மேர்ப்படியாந  கவிஞருக்குமான நட்பு என்பது வலைதள பின்னூட்டம் என்பதைத் தாண்டி மின்மடல்,  அலைபேசி, தொலைபேசி,ஸ்கைப்பில் பேசல் என வளர்ந்து வலுப் பெற்றது. இவனுடைய அலைபேசி ஒலிக்கும்போதெல்லாம் அந்த ஆண்டிதாம்ப்பா கூப்பிடுராங்க என்று குழந்தைகளும்,உங்க ரைட்டர் ஃபிரண்டுதாங்க கூப்பிடுராங்க என்று மனைவியும் சொல்லும் அளவுக்கு அவர்களது  நட்பு பரிமளித்தது.  இருவருக்குமான நட்பு என்பது இரு குடும்பத்தாருக்குமான நட்புறவாகவும் வளர்ந்தது. ஸ்கைப்பிலோ அலைபேசியிலோ இவர்கள் பேச ஆரம்பிக்க, பின்பு இருவர்தம்  குழந்தைகளும் பேச என நேரம் போவதுகூட தெரியாமல் இரு குடும்பமும் பேசிக்கொள்ளும் நிலை தொடர்வது அவ்விரு குடும் பத்தாருக்கும் இயல்பான சங்கதியாகிப்போனது. கவிஞரும் இவனோடு மேற்படி ஊடகங்கள் வாயிலாக தொடர்பு கொள்ளும்போதெல்லாம் {அவசியம் ஒருமுறையாவது எங்க வீட்டுக்கு நீங்க உங்க குடும்பத்தோடு  வரணும்} என முறுவல் பூத்த முகத்தோடு இவனை அழைப்பதும்,இவனும்{ஒருமுறைமட்டும்தான் வரணுமா? இரண்டாம் மூன்றாம் முறை  வந்தா என்ன செய்வீவிங்க?வேணாம்னு வெரட்டி விட்டுடுவிங்களோ?} என வேடிக்கையாகவும் விளையாட்டாகவும்  கேட்க, {நீங்க எத்தனை முறை வந்தாலும் உங்களுக்காக எங்க இல்லக் கதவும் உள்ளக்கதவுகளும் எப்போதும் நிச்சயமாகத்  திறந்தே இருக்கும்}னு சொல்லிக்      கூப்பிடுவதும் இவனும்{நாங்க  எத்தன நாள் தான் இப்படி உங்களையும் உங்க குடும்பத்தாரையும் பாக்காமலே பேசிக்கிட்டு இருக்கிறது?ஏனோ சமயம் வாய்க்கமாட்டேங்குது. கண்டிப்பா வர்ரோம்}னு சொல்லி முடிப்பதும் நெடுநாளைய தொடர் கதையாக இருந்தது. கவிஞர்          இவனுடைய படைப்பாற்றலைப் புரிந்துகொண்டு தோழமையோடு வாங்கி அனுப்பிய இன்றய   படைப்பாளர்களின் புதுப்புது கவிதைத்தொகுப்புகள், கதைத்தொகுப்புகள், நவீன விமர்சன நூல்கள் என்பனவற்றால்  இவனுடய ஆழமான  வாசிப்பு அனுபவமும் எழுத்தாளுமையும் கூர்மையும் நுண்மையும் பெற்றதென்றால் அதில் இவனோ இவனைச் சுற்றியுள்ள சக படைப் பாளர்களோ ஆச்சரியப்பட ஒன்றும் இல்லை. இவனுடைய படைப்பு களை வாசித்து      ஊக்கப்படுத்தியும் உற்சாகமூட்டியும் இவனைத் தொடர்ந்து  எழுதத்  தூண்டிய  அந்த பெண் கவிஞரும் நவீன  தமிழ் இலக்கியத்துறையில் முத்திரை பதித்த மேதமை மிக்க பேராளுமை தான். கவிதை எழுதுவதோடு, கட்டுரை, சிறுகதை, புதினம், விமர்சனம், பக்தி சொற்பொழிவுகள்,  இசை என பல தளங்களிலும் தனித்துவமும் பேரும் புகழும் பெற்றவர்.   

வழக்கம்போல அன்றும் இவனுடைய அலைபேசி மென்மையான குயில் குரலில் குழரியது. இவன் அந்த குரலை மேற்படி கவிஞரின் அழைப்பொலிக்காகவே  தன் அலைபேசியில் பதிந்து வைத்திருந்தான்.  “ஹலோ வணக்கம். உங்களுக்கு வாழ்த்துக்கள். செய்தியை பாத்திங் களா? நீங்க எழுதின தொலை குரல் தோழமை என்னும் சிறுகதைத் தொகுப்புக்கு தமிழக அரசாங்கத்தின் விருது கிடைச்சிருக்கு.  எனக்கே விருது கிடைச்சாப்புல இருக்கு”. என சொல்ல “அப்படியா?உங்களுக்கே விருது கிடச்சமாதிரி இருக்கா? அப்படியானா நீங்களே மகிழ்ச்சியாக விருதை என் சார்பா  வாங்கிக்கொள்ளுங்க. அப்படிமட்டும் நடந்தா எனக்கு நாலு மடங்கு சந்தோஷம்.” என இவன் கூறிட, கவிஞரும் ”சரி, சரி விருதோட மதிப்பு எவ்வளவு தெரியுமா? ஒரு இலட்சம் ரூபாய் ரொக்கம். தவிரவும் பெரிய பதக்கமும் பாராட்டு பத்திரமும்”? என கூற, “நான் அதிஷ்டசாலிதான். அதுவும் இந்தத் தகவல உங்க வாயால கேக்கறதுதான் உண்மையிலேயே பெரிய அதிர்ஷ்டம்!     என்ன எழுதத் தூண்டியவங்களே நீங்கதானே. என்னோட கதைத்தொகுப்புக்கு விருது  கெடச்ச தகவலையும் உங்க வாயால கேக்கறதுதான் உண்மையி லேயே எனக்கு கெடச்ச பெரிய விருது. விருத நான் வாங்கினாலும்  அந்த விருதுக்கான முழு கௌரவமும் உங்களுக்குதானே சேரும்.” என இவன் கூற, “உங்கக் கிட்ட திறமை இருக்கு. அந்தத் திறமைய வெளிக் கொணர நான் ஒரு வினை ஊக்கியா இருந்திருக்கிறேன். அவ்வளவு தானே. இதுக்குப் போய் ஏன் என்னை நீங்க பெருசா புகழறீங்க” என மறுமொழி கூறிவிட்டு அலைபேசியை மனைவி குழந்தைகள் இடம் தரச்சொல்லி அவர்களுக்கும் இவனுக்கு விருது கிடைத்த தகவலை மிகுந்த குதுகுலத்துடன் பகிர்ந்துகொண்டதில், கவிஞருக்கு முழு நிறைவும் பெருமகிழ்ச்சியும். கடைசியாக இவனோடு பேசியபோது விருது அளிக்கப்படும் தேதியையும் கூறி   “எப்படியும் நீங்க  விருது வாங்கற நாளன்னைக்கி நாம சந்திக்க முடியும்னு நெனைக்கிறேன். நானும் நீங்க பாராட்டப்படும் காட்சிய நேரில பாக்கமுடியும்னு நம்புறேன். காரணம் நிகழ்ச்சி நடக்கும் சபேரா ஹோட்டலுக்கும்  எங்க வீட்டுக்கும் உள்ள தூரம் நடந்தேகூட  வருமளவு தூரம்தான். அதனால நீங்க குடும்பத்தோட எங்க வீட்டுக்கு அண்ணைக்காவது கண்டிப்பா அவசியம் வரணும்”னு சொல்லி அலைபேசியைத் துண்டித்தார் கவிஞர்.

விருது வாங்கும் நாளும் வந்தது. இவனும் கவிஞரை பார்க்கவும் விருதினை வாங்கும் ஆர்வத்தோடும் சென்னைக்குச் சென்றான். சரியாகக்  குறித்த நேரத்தில் சபேரா ஹோட்டலில்  விழாவும் தொடங்கி யது. விழா மேடையில் பல துறை பிரமுகர்களும், அரசியல் தலைவர் களும் கம்பீரமாக அமர்ந்திருக்க, இவனோ கூச்சத்தோடு தன் உடம்பைக் குறுக்கிக்கொண்டு இருக்கையின் விளிம்பில் அமர்ந்திருந் தான். ஏனோ விழா நிகழ்வுகளிலும் சிறப்பு விருந்தினர் உட்பட விழாக் குழுவினர் இவனை பற்றி பேசிய பாராட்டு மொழிகளிலும் இவனது மனம் ஈடுபடவே இல்லை. இவனுடைய கண்கள் தோழமை மிக்க அந்தக்  கவிஞரையே தேடிக்கொண்டிருந்தன. ஒரு வேளை பின் வரிசையில் அமர்ந்திருக்கலாம் என தனக்குத் தானே சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டான் இவன். எப்படியோ ஒரு வழியாக விருது வழங்கும் விழாவும் நடந்துகொண்டிருந்தது. இவன் அந்த மேடையில் ஒரு எந்திரம் போலவே ஒவ்வொரு நிகழ்விலும் செயல்பட்டுக்கொண் டிருந்தான்.   உண்மையில் இவனுடைய மனைவியும் குழந்தைகளும் தான் விழா நிகழ்வில் உர்ச்சாகமாக இருந்தனர். சிறப்பு விருந்தினரும் தம் சொற்பொழிவை முடித்து இவனைக் கௌரவப்படுத்த அழைத்த போதுதான் இவன் சற்று குழப்பத்திலிருந்து விடுபட்டான்.

கடமையே என்று விருதினைப் பெற்றுக்கொண்டு ஏற்புரை நிகழ்த்த அழைத்தபோது “அடியேன்  எளியவன். என்னுடைய பெற்றோரும் அதிகம் படிக்காதவர்கள். ஏதோ படித்து பட்டம் பெற்று இன்று வயிற்றுப்பிழைப்புக்காக ஒரு நிறுவனத்தில் ஊழியம் செய்து வருபவன். ஆனால் நீங்கள் என்னைக் கொண்டாடுவதற்கு காரணம் ஒரு கவிஞர்தான் அடிப்படை. ஒவ்வொரு ஆணின் வெற்றிக்குப் பின்னும் ஒரு பெண் இருப்பதாக கூறப்படும் பொன்மொழி எனக்கும் பொருந்தும். ஆக என் இலக்கிய பயணத்தில் கைக்காட்டி மரமாகவும் இந்த எளியவன் சுடர் விட்டு ஒளிரத் திரியாகவும் எண்ணையாகவும் தீச்சுடராகவும் திகழும் நாம் அனைவரும் அறிந்த நட்புக்குரிய கவிஞர் நித்தியமதி  அவர்கள்தான் காரணம் என்றால் அதுவே உண்மை. கவிஞரைப் பற்றி அடியேன் சொல்லிய வார்த்தைகள் சத்தியமான வையே. புகழ்ச்சிக்காகவோ முகமன் கூறும் பொருட்டோ சொல்லப் பட்டவை இல்லை. விருது எனக்கு அளிக்கப்பட்டாலும் அந்த விருதுக்கு உரிய முழு கௌரவமும் கவிஞர் நித்தியமதி  அவர்களுக்கே உரித்தாகும். அடியேன் இந்த விருதினை கவிஞரின் பொற்பாத கமலங்களுக்கே சமர்ப்பிக்கிறேன். கண்டிப்பாக அவர் இந்த விழா நிகழ்வுக்கு வருவதாக எனக்கு வாக்களித்திருக்கிறார். ஆகவே அவர் இந்த ஹோட்டலில்  எங்கிருந்தாலும் விழா மேடைக்கு வரவும்.” என இவன் ஒலி பெருக்கியில் பேசியபோது எழுத்தாளர்கள், இலக்கிய வாசகர்கள், இவனுடைய மனைவி, குழந்தைகள், ,நண்பர்கள், படைப் பாளர்கள், விழா குழுவினர்என  அனைவருமே கண் கலங்கிவிட்டனர்.

 மேடையின் பின் வரிசையிலிருந்து இவன் அறிந்த பெண் கவிஞரும் எழுத்தாளருமான   சூரியதீபா  இவன் அருகே வந்து மெதுவாக முதுகினைத் தடவி  காதருகே கிசுகிசுத்தக் குரலில் “தயவு செஞ்சி சீக்கிரமா நன்றி சொல்லி ஏற்புரையை முடிச்சுக்கோங்களேன்.” என வர்ப்புறுத்த  இவனும் வேண்டா வெறுப்போடு வேறு வழி இல்லாமை யால் பேச்சை முடித்துக்கொண்டான். இவனுடைய மனத்தில் ”கவிஞர் நித்தியமதி  ஏன் விழாவுக்கு  வரவில்லை? கண்டிப்பாக வருவதாக வாக்களித்தாரே? அவங்க குடும்பத்தில் யாருக்காவது உடம்பு சரியில் லாமல் இருக்குமோ? சரி அலைபேசியிலாவது கூப்பிட்டுப் பார்க்க லாமா? என்றெல்லாம் யோசித்தபடி விழா நடந்த சபேரா ஹோட்டலை விட்டு வெளியே நடந்துகொண்டிருந்தான். சரி நாம் நேரிலேயே நித்தி யமதியின் வீட்டுக்கே ஒரு ஆட்டோவைப்  பிடித்து போய்விடுவோம் என தீர்மானித்தான்.  

இவன் தனக்கும் கவிஞர் நித்தியமதிக்கும்  பரிச்சயமான  கவிஞர் சூரியதீபாவிடம்   “நித்தியாதேவியின் வீட்டுக்கு எப்படி போகணும்? உங்களுக்கு அடையாளம்  தெரியுங்களா?“    என வழி  கேட்டான். அப்போதுதான்   இவனுக்கு சூரியதீபாவின்மூலம்  உண்மை தெரிய வந்தது. நித்தியமதி  விழாவுக்கு வராமைக்கான காரணமும் இவனுக்கு  புரிந்தது. இவன் அறிந்த அந்த செய்தியால் இவனும் மனைவி குழந்தைகளும் இடிந்தே போனார்கள். விழா நடந்துகொண்டிருந்தபோது தான் ஒரு  sms வந்தது. அந்த குறுந்தகவலில் நித்தியமதி  குழந்தை தீபிகாவை ஸ்கூலுலவிட்டுட்டு திரும்புறப்போ எதுருல வேகமா வந்த லாரி மோதிய விபத்தால  அந்த எடத்துலயே நித்தியமதி  உடல் நசுங்கி இறந்துட்டாங்களாம்.  கவிஞரின் அகால மரணம் குறித்த தகவல் கிடைத்ததாலதான் ஏற்புரைய சீக்கிரம் நன்றி சொல்லி முடிக்க வற்புறுத்தியதாகவும் சூரியதீபா கூறக்கேட்டு செய்வதறியாமல் கலங்கி னான் இவன்.

அந்த அதிர்ச்சித் தகவலை தாங்கமுடியாமல் நொடிக்குள் மயங்கி விழுந்துவிட்டான். இவனுடைய மனைவியும் குழந்தைகளும்என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் திகைத்தனர். மேற்படி தகவல்களைத் தெரிவித்த சூரியதீபாவும் வேறு சிலரும்  இவன்முகத்தில் தண்ணீர் தெளித்து தேற்றி எழுப்பவேண்டியதாயிற்று. கடைசிவரை கவிஞர் நித்தியமதியை நேரில் பார்க்கமுடியவில்லை ஒரு வார்த்தையாவது பேசமுடியவில்லை  என்ற  ஏக்கமே  இவனை மயக்கத்துக்கும் சோர்வுக்கும் உள்ளாக்கியது. சூரியதீபாவும் வேறு சில படைப்பாளர் களும் இவனுக்கு ஆறுதல் கூறி “இந்தசந்தர்ப்பத்தைத் தவறவிட்டு விட்டால் கவிஞரின் முகத்தைக் கூட நம்மால பார்க்கமுடியாது. நாம் எல்லாரும்  ஒன்றாகவே   கவிஞரின் இறுதி ஊர்வலத்தில் கலந்து கொள்ளதான் போகிறோம்”  எனக் கூறி இவனையும் இவனுடைய மனைவி குழந்தைகளையும் அழைத்துக்கொ்ண்டு  உறிய இடத்துக்கு ஒரு ஆட்டோவில் கிளம்பினர்.

அங்கு சென்றபோதுதான் துக்கம் விசாரிக்க வந்தவர்களின் வாய்மொழி யாக  நித்தியமதியைப் பற்றிய பல செய்திகள் தெரியவந்தன.  குழந்தை தீபிகாவுக்கு   நித்தியமதியைத்  தவிர வேறு துணை இல்லை என்பதும், நித்தியமதியின்  கணவரும் சில மாதங்களுக்கு முன்புதான் நெஞ்சு வலியால் இறந்துவிட்டார் என்பதும்,  நித்தியமதியும் சுரேந்திரனும்  காதலித்து மணந்தவர்கள் என்பதும், இருவரும் இலட்சிய தம்பதியராக வாழ்ந்தவர்கள் என்பதும், விளம்பரங்கள் இல்லாமல் தம்மால் முடிந்த உதவிகளை நலிந்தோருக்கும் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கும் செய்து வந்தவர்கள்  என்பதும், இருவரும் சுற்றுச்சூழல் ஆர்வளர்கள் என்பதோடு சுற்றுச் சூழல் கருத்துக்களை ஓய்வு நேரங்களில் தாம் வாழ்ந்த பகுதியிலுள்ளோருக்கு எடுத்து கூறி சூழல் விழிப்புணர்வுக்கு உழைத்தவர்கள் என்பதும், தேசிய தினங்களிலும் தேசத் தலைவர் களின் பிறந்த நாட்கள் நினைவு நாட்களிலும் அவற்றை போற்று வதற்கு அடையாளமாக தம் குடியிருப்புப் பகுதியில் பயன் தரும் மரக்கன்றுகளை நட்டுப் பராமரித்துவந்தவர்கள்  என்பதும், சுரேந்திரனும் நித்தியமதியும் தம் கண்களை தானம் செய்தவர்கள் என்பதும்   இவனுக்குத் தெரியவந்தது.

இவன் நித்தியமதியின் முகத்தைமூடி இருந்த துணியை விலக்கிப்  பார்த்தபோது தாய் பசுவை இழந்த கன்றைப் போல கதறிவிட்டான்.   குழந்தை தீபிகாவின் கண்ணீர் உருகாத உள்ளங்களையும் உருக்கு வதாக இருந்தது. கரையாத மனங்களையும் கரைப்பதாக இருந்தது. ஆனால்?  “அனாதையாகிவிட்டேனே” என குழந்தை அழுதபோது?  இவன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். ”இனி தீபிகா நீ அனாதை இல்லமா. நானும், அம்மாவும் இதோ இருக்காங்களே உன் தங்கைகள்  வளர்மதி நிறைமதி நாங்க எல்லாம் இருக்கப்போ நீ ஏன் கவலைப்படுற” எனத் தன் கையால் குழந்தையின் கண்ணீரைத் துடைத்து குழந்தையை வாரி மார்போடு அணைத்துக்கொண்டான்.  நித்தியமதியின்  தூரத்து உறவினர் களோடும் சக படைப்பாளர்களோடும்  சேர்ந்து தன் உள்ளம் கவர்ந்த கவிஞருக்கு  செய்யவேண்டிய  இறுதி யாத்திரைக் காரியங்களில் இவனும் குடும்பத்தாரும் துணை நின்றனர்.

நல்லடக்கம் முடிந்த நிலையில் படைப்பாளர்களும் அண்டை அயலாரும் நித்தியமதியின் உறவினரும்ஒவ்வொருவராக புரப்பட்டுச் சென்றுவிட்டனர்.  நித்தியமதிக்கு  சொந்த வீடோ நிலபுலன்களோ இல்லாததால் வந்த தூரத்து உறவினர்கள்  நமக்கு ஏன் வம்பு என தீபிகாவைப் பற்றிய தம் கவலையை சொட்டுக் கண்ணீர்த்துளியோடு கரைத்துக்கொண்டு சென்றுவிட்டனர்.    இவன் தீபிகாவையும் தன்னு டன் அழைத்துக்கொண்டு சொந்த ஊர் திரும்பினான். முதல் வேளை யாக தான் வாங்கிய அந்த ஒரு இலட்ச ரூபாய்க்கான காசோலையை தீபிகாவின் கல்விக்காக குழந்தை பெயரில் பாங்கில் ஃபிக்சட் டெபாசிட் செய்தான். 

இப்போது மருத்துவமனையில் இருக்கும்போது நடந்த சம்பவங்கள் எல்லாம் இவனுடைய மனத்திரையில் நிழல் காட்சிகளாக விரிய,  தீபிகாவின் மழலை மொழியில் நேரில் காணாத கவிஞரின் தொலை குரல் தோழமையை இவனால் உணராமல் இருக்க முடியுமா?  இவன் மீண்டெழுந்ததின் இரகசியம் ”அப்பா அப்பா உங்களுக்கு என்னப்பா செய்யுது? பயப்படாதிங்கப்பா நான் ஸ்கூலுக்கு இண்ணைக்கு போகல.  உங்களுக்கு காய்ச்சல் நல்லா  குணமானப்புரம் ஸ்கூலுக்கு போறேம்பா அப்பா ப்ளீஸ்பா. ..” என்ற தீபிகாவின் மழலை மொழிக்குத்தான் எத்தனை மகத்துவம்!

Top of Form